Reconstruct the poem by dragging each line into its correct position. Your goal is to reassemble the original poem as accurately as possible. As you move the lines, you'll see whether your arrangement is correct, helping you explore the poem's flow and meaning. You can also print out the jumbled poem to cut up and reassemble in the classroom. Either way, take your time, enjoy the process, and discover how the poet's words come together to create something truly beautiful.
Easy Mode - Auto check enabled
illic bis pueri die
rursus bella moves? parce precor, precor.
campi, te per aquas, dure, volubilis.
mater saeva Cupidinum,
Desine, dulcium
largi muneribus riserit aemuli,
Illic plurima naribus
te per gramina Martii
nec vincire novis tempora floribus.
late signa feret militiae tuae.
quo blandae iuvenum te revocant preces.
iam captum teneo, iam volucrem sequor
iam nec spes animi credula mutui
nec certare iuvat mero
mixtis carminibus non sine fistula;
cur facunda parum decoro
laudantes pede candido
Intermissa, Venus, diu
Albanos prope te lacus
Me nec femina nec puer
Sed cur heu, Ligurine, cur
duces tura, lyraeque et Berecyntiae
inter verba cadit lingua silentio?
Namque et nobilis et decens
manat rara meas lacrima per genas?
Nocturnis ego somniis
numen cum teneris virginibus tuum
sub regno Cinarae.
iam durum imperiis: abi,
Pauli purpureis ales oloribus
Tempestivius in domum
et centum puer artium
et pro sollicitis non tacitus reis
non sum qualis eram bonae
si torrere iecur quaeris idoneum.
Et quandoque potentior
comissabere Maximi,
delectabere tibiae
circa lustra decem flectere mollibus
ponet marmoream sub trabe citrea.
in morem Salium ter quatient humum.
π Congratulations! π
You've successfully reconstructed the poem! Your understanding of poetry and attention to detail is impressive.
Intermissa, Venus, diu rursus bella moves? parce precor, precor. non sum qualis eram bonae sub regno Cinarae.
Desine, dulcium mater saeva Cupidinum, circa lustra decem flectere mollibus iam durum imperiis: abi, quo blandae iuvenum te revocant preces.
Tempestivius in domum Pauli purpureis ales oloribus comissabere Maximi, si torrere iecur quaeris idoneum.
Namque et nobilis et decens et pro sollicitis non tacitus reis et centum puer artium late signa feret militiae tuae.
Et quandoque potentior largi muneribus riserit aemuli, Albanos prope te lacus ponet marmoream sub trabe citrea.
Illic plurima naribus duces tura, lyraeque et Berecyntiae delectabere tibiae mixtis carminibus non sine fistula;
illic bis pueri die numen cum teneris virginibus tuum laudantes pede candido in morem Salium ter quatient humum.
Me nec femina nec puer iam nec spes animi credula mutui nec certare iuvat mero nec vincire novis tempora floribus.
Sed cur heu, Ligurine, cur manat rara meas lacrima per genas? cur facunda parum decoro inter verba cadit lingua silentio?
Nocturnis ego somniis iam captum teneo, iam volucrem sequor te per gramina Martii campi, te per aquas, dure, volubilis.
Venus, long abstaining, Do you stir battles again? Spare me, I pray, I pray! I am not as I was under the reign Of good Cinara.
Cease, cruel mother of sweet loves, To bend one hardened by ten lustra With your soft commands. Depart, Where the flattering prayers of youths recall you.
More fittingly, you will revel In the house of Paulus Maximus, borne On your purple swans, If you seek a liver fit to burn.
For he is noble and fair, And eloquent on behalf of anxious clients, A boy of a hundred talents, Who will bear far the banners of your campaigns.
And when someday, more powerful, He smiles, enriched by his gifts, He will place you near the Alban lakes, Under a marble roof of yellow citrus-wood.
There, you will draw in much incense With delight, and you will take joy In lyres, Berecynthian pipes, And songs mingled with flutes.
There, twice a day, boys with tender girls, Praising your divinity with white feet, Will thrice strike the ground In a Salii's dance.
But as for me, neither woman nor boy, Nor hope of mutual love stirs me anymore, Nor does it please me to strive with wine Or bind my temples with fresh flowers.
But why, alas, Ligurinus, why Does a rare tear course down my cheeks? Why does my eloquent tongue falter, And fall into unseemly silence mid-speech?
In dreams by night, I now hold you, now pursue You, fleeting, through the grasses Of the Field of Mars, through the flowing river, unyielding one.